An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sumenda potius quam expetenda. Quod equidem non reprehendo; Duo Reges: constructio interrete. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Sed fac ista esse non inportuna; De hominibus dici non necesse est.

Quae est enim, quae se umquam deserat aut partem aliquam sui aut eius partis habitum aut vini aut ullius earum rerum, quae secundum naturam sunt, aut motum aut statum?

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.
Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.
Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.
Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates
percipiendas maxime pertinere.

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas,
ex illis efficere, quod velis?

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?
Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;
Et quod est munus, quod opus sapientiae?
Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?
Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.
Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Quid de Pythagora? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Bork: Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;
Bork: Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.
Praeclare hoc quidem.: Bork
Bork: Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.