Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Oratio me istius philosophi non offendit; Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Duo Reges: constructio interrete. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?
Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.
Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Sedulo, inquam, faciam.: Quae est igitur causa istarum angustiarum?
Tenent mordicus.: Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.
Numquam facies.: Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Bork: Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.
Ita credo.: Quid de Platone aut de Democrito loquar?
Ille incendat?: Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Quod iam a me expectare noli. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;

Corporis igitur nostri partes totaque figura et forma et statura quam apta ad naturam sit, apparet, neque est dubium, quin frons, oculi, aures et reliquae partes quales propriae sint hominis intellegatur.

Rem videlicet difficilem et obscuram! individua cum dicitis
et intermundia, quae nec sunt ulla nec possunt esse,
intellegimus, voluptas, quae passeribus omnibus nota est, a
nobis intellegi non potest?

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque
funditur, tota res appellatur.

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.
Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.
Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?
Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.
Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem.

Illi enim inter se dissentiunt.

Avaritiamne minuis? Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Quorum altera prosunt, nocent altera. De hominibus dici non necesse est. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Cyrenaici quidem non recusant;